Өндөг бүхэн шувуу болдоггүй номонд 37 өгүүллэг багтсан байна.
Тулгаа хүү аавыгаа явсан тэр өдрөөс хойш “Хөөе хөгшин зөнөг өө..., Данхар толгойт оо...” гэж дуудуулах энүүхэнд болжээ. Хажуу айлын ах “Аргай аргай түг...” гээд атгасан гараараа толгойг нь ёворход өвдөнө гэж жигтэйхэн. Хамар хашааны “Бурантаг” хүртэл өдөж байгаад усан нүдлэчихээд, дараа нь хов зөөж хэрэг мандаана. Өдөржин хар бор хамаг ажлыг чадлынхаа хирээр амжуулавч ходоод нь үе үе хонхолзож сэтгэл үймүүлнэ. Тулгаа ээжийнхээ зүс царайг бараг мартсан ч гэлээ аавынхаа ярьж байсныг санаж, их л үзэсгэлэнтэйгээр төсөөлнө. Бяцхан хүү аавынхаа удаах эхнэрийн алганы амтыг шүд зуун өнгөрөөвч “Чамайг хог шиг хаяад явсан, тэр тэнэмэл эх чинь ирж авахгүй л дээ..” хэмээн төвөгшөөснөөс хойш усанд хаясан чулуу шиг алга болжээ.
Нэгэн хүү хийдийн гадаа шувууны хоол худалдан авах хүн бүрт “Урт насалж удаан жаргаарай...” гэж ерөөнө. Хүүгийн сэргэлэн занг хүмүүсийн зарим нь өхөөрдөн хөөргөнө. Хүү алчуур зүүсэн эмгэн дээр очоод “Эмээ, би будаагаа зараад дуусчихлаа. Май энийг далд хийчих.” гээд халааснаасаа мөнгө гарган өгнө. Эмгэн хүүг эвийлэн “Эмээ нь эмхлээд хураачихъя. Миний хүү өглөөнөөс хойш зөндөө холхичихлоо. Цаанаасаа хоол аваад идчих...” гэж халамжилна. Хүү алаг нүдээ эргэлдүүлэн “Зүгээр ээ эмээ, би жаахан байя. Наадах чинь бараг арван мянга болсон шүү. Та сайн тоолоорой. Би будаагаа савлаадахъя” гээд гүйн одохыг нэгэн бүсгүй нүд салгалгүй ажиглана. Бүсгүй “...Миний хүү мөн байна!!! Таван жилийн өмнө орхиод явсан бяцхан үр минь мөн байна. Тээр жил нөхөртөө үнсүүлээд онгоцонд суухдаа энэ ирээдүйг ямар сайхнаар төсөөлж байв аа... Даанч дээ, нялх үрийг минь ингэж явуулж болдог юм уу?” хэмээн амандаа бувтнана.